De lichten waren aan, maar de ruimte bleef schemerig. Of misschien verkeerde ik wel in een staat van schemering. Toilettas, sokken, ondergoed, extra kleding, maandverband voor het nabloeden. Wat nog meer? Wat een eeuwigheid leek te duren, zal niet meer dan enkele minuten in beslag hebben genomen. Vertraagde tijd. Wanneer het lichaam besluit het over te nemen. In de vorm van een vlijmscherpe, verlammende, nietsontziende pijn.
In mijn val probeerde ik me nog vast te klampen aan het bed, maar de witte sprei bood geen grip. De vloer voelde koud aan onder mijn handen en knieën. En de pijn liet maar beperkt ruimte over om nog iets anders te kunnen voelen dan de scherpe punt van het onzichtbare mes dat door mijn baarmoeder sneed. Toch drong ook ongeloof zich aan mij op in dat moment.
‘Nu?! Gaan we dit NU doen?!’In gedachten richtte ik mij tot het jongetje dat ik had gezien in het tussengebied. In het land van slapeloze nachten, waarin ik toch bleek te slapen. Nachten waarin ik tot een keuze probeerde te komen die ik niet wilde maken. Wel of geen abortus? En met elke kramp of steek in mijn onderrug – en die waren er dagelijks – vreesde en hoopte ik steeds weer dat mijn lichaam de keuze vóór mij zou maken.
Er gebeurde niets. De keuze was aan mij. En daar lag ik dan, de avond voor de abortus, op de koude vloer. Alleen. In gedachten pratend tegen dat kleine jongetje en hem vragend: ‘Waarom nu? Waarom niet eerder?’
Pas toen de pijn in mijn buik langzaam weg begon te trekken, realiseerde ik mij: met alle liefde had hij mij de pijn van dit besluit willen besparen. Maar daarom was hij niet gekomen. Daarom was hij niet ontstaan. Daarom zou hij ook niet weer gaan. Alle pijn die samenging met het maken van die keuze én alle pijn die er nog op zou volgen; het was op dat moment (ook) nodig om voor mezelf te kiezen.
De bloeding die ik verwachtte is nooit op gang gekomen. Misschien was hij toch nog via een minuscuul navelstrengetje met mij verbonden. Misschien ook niet. Ik hoopte van niet. De gedachte aan hoe dat kleine lichaampje in wording de volgende dag uit mij verwijderd zou worden, en vervolgens vernietigd onder de noemer “medisch afval”, veroorzaakte een extra breuk in mijn toch al gebroken hart.
Copyright © 2025 | Liselore Rugebregt
Luister het verhaal:
Heeft deze tekst je geraakt en wil je ‘m graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst contact op voor toestemming.
Uitgelichte afbeelding: Evie Shaffer via Pexels.com
Tags: abortus | rouw | eenzaamheid | verdriet | miskraam
