| Over Liselore

jouw tranen | drogen op | in woorden 

Er was eens… een leventje dat groeide in mijn buik. Vanaf de eerste roze streep wilde ik het de wereld, de sterren, het universum geven. Maar het leven nam een onverwachte wending. Ik werd geconfronteerd met het maken van een keuze waarvan ik nooit had verwacht deze te moeten maken op mijn 32e. De keuze voor een abortus.

Een keuze die ik ook niet wílde maken. Maar een moeder doet nu eenmaal alles om haar kind te beschermen. Zelfs als dit betekent dat haar kind nooit geboren zal worden. Het brak mijn hart en scheurde een stuk uit mijn ziel. Negen weken in mijn buik, een leven lang in stilte de herinnering meedragen aan wat was, wat als en wat is.

Zijn naam is Lukas

Ik noemde mijn kind Lukas. Een herinnering. Aan mij gegeven om te dragen op mijn pad van rouw. Over hem praten kon ik niet, schrijven kon ik wel. Rauwe lappen tekst vol verdriet, woede en schuldgevoel. Teksten die met de tijd ook zachter en liefdevoller werden. Teksten met betekenis.

Al schrijvend ontstond er een tastbare herinnering in de vorm van een verhaal. Een verhaal dat woorden gaf aan een betekenisvol en bepalend hoofdstuk in mijn leven. Een verhaal om te bewaren, om zo nu en dan op te pakken en ook weer weg te leggen. Zodat hij, het kind dat ik ooit letterlijk in mij droeg en voor altijd met mij mee zal dragen, nooit zal worden vergeten.

Donkere nacht van de ziel

Het stille verlies van Lukas en de rouw die daarop volgde; het was één van de donkerste nachten van mijn ziel. Niet alleen kreeg ik te maken met intense rouw, maar ook met het taboe dat er nog steeds lijkt te rusten op (rouw na) een abortus. Het zwijgen. De stilte. Ik heb mij ontzettend eenzaam gevoeld daar in het donker. Maar… vanuit het donker bewoog ik mij op geheel eigen wijze weer naar het licht.

Door het verlies van Lukas ben ik mij nog meer bewust geworden van het feit dat ik leef om te leren én om te brengen. De vorm die dit voor mij heeft aangenomen ligt in het (helpen) helen na een abortus. Om het verlies en de rouw te (h)erkennen. Bij mijzelf. Bij andere ouders. Én als eerbetoon aan al die zielen die nooit zijn geboren, maar voor eeuwig in de harten van hun ouders zullen blijven leven.