Voorjaar 2019
Het voorjaarsweer in Zweden was onvoorspelbaar. Het varieerde van herfststormen in de ochtend tot zacht lenteweer in de middag. Van bloedhete zomerse dagen tot winterse sneeuwbuien de volgende dag. Het maakte mij allemaal niet uit, als ik maar een plek had om te schrijven. Een plek om al mijn verdriet en rouw – die ik ook had ingepakt in mijn grote blauwe koffer – te vertalen naar verhalen.
Elke dag zat ik uren te schrijven én uit het raam te staren. Als het genoeg was geweest, dan mocht ik van mezelf naar buiten om door de nabijgelegen bossen en heuvels te zwerven. Stilte en eenzaamheid vormden de schetsen van mijn dagen en nachten. Zo nu en dan kwam er eens een huiskat om de hoek kijken wat ik aan het doen was. En één keer liep er een oude vos voor me langs terwijl ik op een heuvel stilletjes zat te mijmeren.
Heel bewust koos ik de meest afgelegen plekken om te verblijven. Plekken waar niets te beleven viel. Plekken met zo min mogelijk afleiding. En als ik dan tóch ergens naartoe wilde… dan kon het zomaar gebeuren dat ik in de volle zon, op een verlaten weg, op een ongeschikte fiets, heuvelopwaarts, met het zweet dat langs mijn ruggengraat stroomde, zin had om héél, héél, héél hard te gaan gillen.
Maar in plaats van gillen, voelde ik ineens hoe een onzichtbare hand mijn kin optilde om de velden vol wilde bloemen aan de weerszijden van de weg te zien. Om te luisteren naar het geluid van de zoemende bijen, die druk van bloem naar bloem vlogen, en de stilte van het moment versterkten. Het juiste moment. Het moment dat ik was waar ik moest zijn.
In de verte zag ik tussen de bomen door de schittering van het meer waar ik omheen fietste. Als ik een jaar eerder anders had besloten, was ik hier niet geweest. En ondanks het verdriet en de eenzaamheid als gevolg van mijn keuze. Voelde ik óók de vrijheid die deze keuze met zich mee had gebracht; de vrijheid om een nieuwe, eigen weg in te slaan.
En hoewel die weg net zo eenzaam voelde als de weg waar ik op dat moment letterlijk overheen fietste, voelde ik ook hoe ik niet werkelijk alleen was op dat moment. Want hoewel de navelstreng in wording – de fysieke verbinding tussen mij en mijn kind – meer dan een jaar geleden was verbroken. Droeg ik hem op zielsniveau nog steeds met mij mee.
Allebei waren we onderweg, ieder naar een andere bestemming, maar in dat exacte moment… nog heel even bij elkaar.
Copyright © 2025 | Liselore Rugebregt
Luister het verhaal:
Heeft deze tekst je geraakt en wil je ‘m graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst contact op voor toestemming.
Uitgelichte afbeelding: copyright © Liselore Rugebregt
Tags: abortus | rouw | eenzaamheid | verdriet
