Op blote voeten betreed ik de grond waar de sluier tussen de werelden – waar ik mij niet voorbij mag bewegen – wappert in de wind als een laken aan de waslijn. Het hoge gras streelt mijn vingertoppen, niet andersom, terwijl de ondergaande zon haar laatste gloed over de dag werpt. Zonder een klok nodig te hebben weet ik dat het tijd is.

Ooit vroeg iemand mij: ‘Weet je wat een demarcatielijn is?’ Haar oude, door staar vertroebelde ogen richtten zich op haar kindertijd. Een wereld van ver voor mijn bestaan. Ingeklemd tussen de omheiningen van jappenkampen. Tussen honger, angst, martelingen en transporten in. Capitulatie. Maar geen werkelijke bevrijding. Weer op transport, ditmaal met de trein. Voorbij de demarcatielijn.

De demarcatielijn. Een tijdelijke grens. Een scheidslijn tussen veilig en onveilig gebied. Meer nog dan een werkelijke grens, was het een uitgestrekt stuk land. Een niemandsland, waar veiligheid een relatief begrip was. Want wie eiste het niemandsland op?

Ik kijk uit over mijn niemandsland. Hier geen angst, slechts berusting. Mijn ogen zijn strak gericht op de horizon, in een poging het moment uit te stellen. Ik voel zijn aanwezigheid naast me. Een grote ziel die, als om de pijn te verzachten, de vorm van het kind aan heeft genomen. Het jongetje dat, als hij geboren zou zijn, precies zo naast mij zou hebben gestaan op tal van belangrijke momenten in zijn leven.

Kindervingers strelen de binnenkant van mijn hand, tot ik mijn hand om de zijne vouw. Ik hoef niet naar hem te kijken om hem te zien. Liefdevol fluistert hij woorden van troost mijn gedachten in. Het is tijd. Kindervoeten betreden het veld. Zijn vingers glijden uit mijn hand. Hij kijkt niet om. Lichtbruine krullen dansen in de wind op zijn weg in het niemandsland. Voorbij de sluier, voorbij de demarcatielijn.


Copyright © 2024 | Liselore Rugebregt



Luister het verhaal:



Heeft deze tekst je geraakt en wil je ‘m graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst contact op voor toestemming.


Uitgelichte afbeelding: Nikolett Emmert via Pexels.com


Tags: abortus | stilgeboorte | rouw | afscheid | spiritualiteit

Categorieën: Kort verhaal