Waarom kooien mensen vogels? Vogels moeten toch vrij kunnen vliegen om hun lied te zingen. Een lied bij zonsopgang; om de overgang van de nacht naar de dag te vergezellen. Het moment van tussenin. Wanneer onze dromen hun laatste hoop uitspreken, voordat ze worden vergeten in de waan van de Lees meer…
Op blote voeten betreed ik de grond waar de sluier tussen de werelden – waar ik mij niet voorbij mag bewegen – wappert in de wind als een laken aan de waslijn. Het hoge gras streelt mijn vingertoppen, niet andersom, terwijl de ondergaande zon haar laatste gloed over de dag Lees meer…
wanneer jij geboren wordt en de nacht jou welkom heet spits ik mijn kinderoren, ik wil een zusje, maar hoor al jouw naam, troost wordt mij als eerstgeborene geboden in mijn armen mag jij liggen; de laatstgeborene de lijn is gebroken… kom maar hier, kom snel, met je scheve muts Lees meer…
Neneh. Oma. Mijn voeten staan op heilige grond. Jouw grond. De grond van onze voormoeders. De grond van Tanah Toraja, Indonesia. Daar, waar jij je oudste zoon ter wereld bracht. Hij zal nooit meer terugkeren. Sudah! Ach! Geeft niet. De voormoeders roepen om een dochter. Putri! Ik word ontboden. Fluisteringen in de wind duwen en Lees meer…
Blinde ogen van 100 jaar oud kijken dwars door mij heen. Terwijl haar oude handen – met nog fijnere lijnen dan die in haar gezicht – naar mijn hand zoeken. Onze vingers die elkaar raken overbruggen twee generaties. Ze vormen een houvast om haar verhaal te kunnen dragen. In een Lees meer…